هدف از راه اندازی این وبلاگ دعوت به اندیشیدن است. کم هزینه ترین کاری که بشر امروز می تواند با انجامش اندکی خود و این دنیا را بهتر از زمانی نماید که شاهدش است. به عبارتی مقصود اصلی ما ایجاد محرک های اندیشه است از طریق بیان اندیشه هایمان. ما یقین داریم در این راه می توانیم خودمان نیز پیشرفت کنیم، ببالیم و اصلاح شویم.
در این راه نوشتن را برگزیدیم؛ چراکه آن را بهترین شیوه برای بیان اندیشه هایمان، فارغ از معیار درستی شان، می دانیم. آن چه خوشحالمان می کند این است که خوانده شویم و نقد شویم تا سرچشمه ی جریانی باشیم که از آن همه کس، از جمله خود ما، سود می برد.
از طرفی اگر خبری از جایی نقل می کنیم و بندهایی از نویسنده و یا طنز نویسی می آوریم، در آن پتانسیل تفکربرانگیزی را دیده ایم و خواسته ایم با نشرش بر سرعت انتقال معانی بیافزاییم.
آنچه به ما قوّت قلب داد و سرانجام نام وبلاگمان شد، حرف های محمود دولت آبادی بود در باب نوشتن و در کتاب "نون نوشتن". ما نیز همچون او معتقدیم:"نویسنده نباید-فقط- در بند گفتن باشد." و امیدواریم در مسیری که آغاز نموده ایم:"کم گفتن و بیش تر اندیشیدن را فرا گیریم." گاه از خود می پرسیم:"برای چه می نویسیم؟" و به دنبال یافتن پاسخ این سوال باز می نویسیم و می نویسیم!
هیات تحریریه نونِ نوشتن