می توانید نخوانید.

     پیش نوشت: متن پیش رو صرفا یک دل نوشته است و همین.

     همیشه که قرار نیست انسان هایی در پاکستان، بلژیک، فرانسه یا هرنقطه از این کره خاکی ِآبی، به دست انسان-نماهایی به هلاکت برسند، تا به یاد انسان، معنا و مفهوم گمشده در دنیای کنونی بپردازیم. دنیای هیاهوها، جایی که اخبار مختلف سلبریتی ها و اینکه با چه کسی در ارتباطند نقل محافل می شوند، دنیای حماقت های مدرنی مانند ترامپ و داعش، دنیایی که ده درصد کل بودجه نظامی سالانه آن می تواند فقر و گرسنگی(مفهومی که شاید ما هیچ وقت با آن مواجه نشده ایم) را پایان دهد اما در آفریقا، سوریه و بسیاری از محل ها، صحنه هایی می بینیم که مارا به تمدن کنونی مان مشکوک می کند، دنیای تراژدی های خنده دار اما به لطف تکرار ِروزمره، عادی!

     نمی خواهم همه جا را تیره وتار نشان دهم، در همین دنیا که چنگ و دندان به روی هم تیز کرده اند، یا به قدری سر در گریبان اند که نمی دانند چه اتفاقاتی در دور و برشان می افتد یا عنصر بی تفاوتی در اکثر جاها رخنه کرده، یک معلم خاشی، در راه نجات دانش آموزان جان خود را از دست داد. شهری با 160هزار نفر در سیستان و بلوچستان ایران. سکوت خبری حول حوش این حادثه مرا در فکر فرو برد. شاید چون اکانت اینستاگرامی نداشت تا از وزش گرد و باد به صورت یهویی عکس بیندازد و یا توییتی روانه نماید.

     دبستان شهید رحیمی روتک، 53 دانش آموز در حال تحصیل داشت که باد شدیدی باعث ریزش دیوار می شود و دو معلم به کمک دانش آموزان می شتابند اما ریزش دیوار خود  آنان را نیز گرفتار می کند و حمیدرضا گنگوزهی جان خود را از دست می دهد.مبارزه آرام با طبیعت سخت و خشن و ناآرام، مردان کویری را چنان پرورده که زندگی شان تهی از آفرینندگی و امید آفرینی نیست. معلمی که فداکاری و انسانیت را نه بانشستن در کافه های روشنفکری، نه با غرق شدن در لای کتاب ها، نه با هرچیز عادی، که با دادن جانش به ما آموخت.

     روحت شاد معلم خوب،حمیدرضا گنگوزهی.